καταπείθησις

καταπείθησις, ἡ (Α)

η πειθώ, η δύναμη κάποιου να πείθει.

[ΕΤΥΜΟΛ. Είτε από κάποιον αμάρτυρο μεταπλασμένο τ. τού καταπείθω σε -έω / ῶ είτε και από το ίδιο το καταπείθω με επίδραση τού πεποίθησις].